παράσταση "ΣΤΑΓΟΝΕΣ"

Ένα απόσπασμα από την παράσταση "Σταγόνες"

Τώρα βλέπω τι έχανα.. Έτσι είναι και οι στιγμές της ζωής μας, τις θεωρούμε δεδομένες και τις χάνουμε.. Γι αυτό και γω αποφάσισα να νιώθω με όλες μου τις αισθήσεις το κάθε λεπτό και να ρουφώ τη ζωή μου μέχρι την τελευταία της σταγόνα.. και μάλιστα να την πίνω σε κρυστάλλινο ποτήρι, όπως της αρμόζει!! Η ζωή έχει μια γεύση γλυκόξινη. Κάποιες φορές δυσκολεύεσαι να την καταπιείς αλλά μετά την απολαμβάνεις.. είναι σαν το μονοπάτι που το ακολουθείς χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλει.. Στην πορεία βρίσκεις δρομάκια, άλλα σκοτεινά άλλα φωτεινά, άλλα κακοτράχαλα αλλά ευθείες. Κι όμως δεν σταματάς πουθενά!! Πέφτεις, χτυπάς , πονάς, ματώνεις αλλά συνεχίζεις να περπατάς. Συνεχίζεις ακάθεκτος να φτάσεις στην άλλη άκρη λες και σε κυνηγάει κανείς.. Συμπέρασμα; χάνεις το σήμερα ψάχνοντας το αύριο.. και ξεχνάς.. δεν απολαμβάνεις, δεν χαίρεσαι την κάθε στιγμή. (σκηνοθετική οδηγία ) δεν ξέρετε τι όμορφο που είναι να το καθαρίζεις με απαλές κινήσεις, χωρίς να βιάζεσαι.. να νιώθεις κάθε στιγμή.. και να βλέπεις να στάζουν οι χυμοί του σαν.. σαν το πρόσωπο που στάζει από αγωνία που εκλιπαρεί. Είχα φτάσει (ουρλιάζεις ως το τέλος ) στα όρια μου… και κρατούσα στο χέρι μου το κλειδί της φυλακής μου.. γιατί είναι σαν να σαι εγκλωβισμένη στην πίκρα, το μίσος, την απόγνωση. Η λάμα του μαχαιριού έλαμπε.. δεν μπορούσα να την αγνοήσω.. γιατί εγώ απλά ήθελα να καθαρίσω ένα μήλο.

Κείμενο της Μαρίας, μέλος του εργαστηρίου του τεχνουργείου